Een dikke veertig jaar geleden was de heer Ad van Baar uit Dommelen nog een jonge knul en net zoals de meeste jongelui uit die tijd reed hij met bromfietsen. De eerste was een Batavus en die werd later weer omgeruild voor een Simplex. Wanneer Ad terugdenkt aan de motor van die laatste trekt hij nog steeds een bedroefd gezicht. Als drummer in een orkest werden immers flink wat kilometers gemaakt en bovendien wilde de kersverse vriendin ook wel eens mee achterop.
Er moest dus een solide, betrouwbare bromfiets komen en Ad zag wel wat in een Zündapp. Z’n latere zwager was een echte Kreidler freak die op een Florett reed en die probeerde Ad natuurlijk van z’n voornemen af te brengen. Dat Ad toen niet naar z’n Zwager luisterde heeft hij zich op dit ogenblik nog geen moment beklaagd. In 1964 was in Aalst bij Eindhoven een taxibedrijf begonnen met de verkoop van Zündapp en op 15 maart 1965 stapte Ad er trots naar buiten met z’n gloednieuwe Super Combinette. Hij kon toen niet vermoeden wat een opschudding die machine nog zou veroorzaken.
Ad trouwde en ging aan de slag als logistiek manager bij een groot bedrijf op vijf kilometer afstand van z’n huis waar hij verantwoordelijk was voor zo’n 15 personeelsleden. Terwijl de andere werknemers gewoonlijk met de auto naar het werk kwamen bleef hij halsstarrig aan z’n Zündapp vasthouden. Vanuit de directie werd af en toe wel eens licht druk uitgeoefend om Ad te overhalen om met de auto te komen want van iemand met zijn functie werd niet verwacht dat hij met een bromfiets reed. Maar hij bleef jaar in jaar uit, winter en zomer, met zijn Zündapp op en neer rijden. Soms zelfs meerdere malen per dag want pas als de laatste werknemer naar huis was, bijvoorbeeld na overwerk, mocht Ad de deur sluiten.
Om tegen de natuurelementen beschermd te zijn werd door een zeilmakerij uit de omgeving een passend zeildoek aan de beenbeschermers gemonteerd. De mal werd zorgvuldig bewaard want regelmatig moest dit zeil vernieuwd worden maar de Zündapp gaf geen krimp. Omdat Ad bleef drummen werd de Super Combinette in het weekend ook flink op de proef gesteld, ja zelfs bouwmaterialen voor z’n huis sleepte hij er mee aan.
Helaas ging de taxizaak failliet en werd voor het onderhoud dan maar een beroep gedaan op de firma Botteram. Intussen was de kilometerteller al een keer rond geweest en daarom contacteerde Botteram de Zündapp fabriek voor het uitreiken van het bekende 100.000 km embleem. Omstreeks 1980 was Christ Lemmens uit Bergeijk bij Botteram actief als monteur.
Ad en Christ werden min of meer vrienden en Christ onderhield de intussen al niet meer zo nieuwe Zündapp nauwgezet en merkte op dat het juweeltje makkelijk veertig jaar oud kon worden. ‘Als het jouw lukt dat ding zolang aan de praat te houden, wel, ….. dan mag je hem hebben’ sprak Ad plechtig. De jaren gingen voorbij en zelfs nadat Botteram gestopt was bleef Christ de halfjaarlijkse onderhoudsbeurt van de Zündapp van z’n vriend doen. Op het laatst werd het onderhoud zelfs aan huis gedaan en voor een gebroken kabeltje of een lekke band stond Christ ook steeds paraat.
2005; Ad was ondertussen 61 jaar geworden en besloot dat het tijd was om van z’n welverdiende rust te gaan genieten. Hij was zijn belofte, om de Zündapp aan z’n vriend Christ over te dragen, niet vergeten en dus werd er voor de overdracht een document opgesteld waarin Christ verklaarde de Super Combinette nooit te zullen verkopen. Bovendien zou Ad er graag af en toe nog wel eens op willen rijden. Omdat hij vreesde het karakteristieke knetterende Zündapp geluid, dat hij het grootste deel van z’n leven meerdere malen per dag had gehoord, niet te kunnen missen werd het geluid voor alle zekerheid toch maar op een cassettebandje opgenomen. 
Een beetje nostalgisch maar toch goed gemutst reed Ad de laatste dag van z’n werk naar huis en daar wachtte hem een aangename verassing. De hele buurt stond op stelten want niet enkel Ad’s muziekband en de fanfare stonden hem op te wachten maar ook de radio en TV waren present. Zo waren buren, vrienden en kennissen getuige van de officiële overdracht van de Zündapp.
Toen we Ad van Baar enige tijd geleden thuis opzochten was hij nog niet helemaal bekomen van die onverwachte aandacht. ‘Ik heb toch maar gewoon een bromfiets gekocht om me te kunnen verplaatsen’ sprak hij verwonderd. ‘Bovendien weet je dat je als Zündapp rijder een stuk kwaliteit hebt dat je zelden of nooit in de steek zal laten, wat is daar nu zo speciaal aan?’ ’En heeft de Zündapp je nooit in de steek gelaten Ad? Wel, ….. kort samengevat kan ik vertellen dat het blok nooit open is geweest. Enkel de cilinder is er een keer af geweest om twee nieuwe zuigerveertjes te monteren. De kilometerteller is helaas al een hele tijd kapot en staat op 205.720 km maar volgens mijn berekeningen staan er nu minstens 250.000 km op. Al die jaren heb ik slechts één bekeuring gehad omdat ik een paar meter over het voetpad had gereden en heb ik slechts één aanrijdinkje gehad. Dat was met een auto en niet eens mijn fout. Er was toen enkel een crank van een trapper krom.
Trots, neemt Ad ons mee naar de achterkeuken waar de flink afgeleefde Zündapp staat. En wij dachten dat Christ, …..? Tja, hij is z’n huis aan’t verbouwen en hij vroeg of z’n kindje even bij me mocht logeren!
